In de huidige maatschappij is de mens steeds meer op zichzelf. Waar men vroeger samen moest werken om simpelweg te kunnen voorzien in zijn levensonderhoud, kan je je tegenwoordig alleen heel goed redden. Het leven wordt meer en meer individualistisch ingevuld. Is dit een gunstige ontwikkeling? Daar valt over te discussiëren. Wat in ieder geval op te merken valt, is dat de mens zich door bijvoorbeeld verhalen en foto’s op social media steeds vaker onzeker voelt over zichzelf. Je kunt je eigen leven immers met het grootste gemak vergelijken met de hele wereld. En dan kan je wel eens bedrogen uitkomen. Men streeft vervolgens hetzelfde doel na dat hij heeft gezien/ gelezen dat vervolgens meestal niet behaald wordt. Wat overblijft? Vele gevoelsmomenten van falen wat het zelfvertrouwen en geloof in eigen kunnen flink neerhaalt. Wij als maatschappij zijn immers gericht op resultaten en zien het liefst goede resultaten. Wat zeg ik… Geweldige resultaten! En snel graag. Lukt je dat niet? Next!
Wat zegt dit nu over de werkende mens? De mens die deel uitmaakt van teams? De mens die met anderen aan een gezamenlijk doel moet werken?
De individualistische mens die moeite heeft met het geloven in zichzelf, sluit zich af voor de ander. Hij of zij wordt steeds angstiger een open communicatie aan te gaan met de ander. Angst om de ander te kwetsen, angst om gekwetst te worden, angst om niet alles van de hoed en de rand te weten, angst om ondergesneeuwd te worden… Hierdoor neemt de transparantie in communiceren af, hopen de irritaties zich op en wordt al vlug voorbij het gezamenlijke doel gegaan. In plaats daarvan worden er heldere persoonlijke doelen gesteld waaraan gewerkt wordt. Men wil immers successen opdoen om zich een goed gevoel te geven. Het teamdoel verdwijnt naar de achtergrond totdat het team- of bedrijfsdoel zelfs niet meer bekend is bij de werknemer.
Ook kan er veiligheid worden gezocht bij een gering aantal mensen om zich heen op de werkvloer. Mensen waar een ‘band’ mee gevoeld wordt en waar de onderlinge communicatie open kan zijn mits deze aansluit bij de ander. Het gevolg hiervan zijn de eilandjes binnen teams. Deze subgroepen werken aan een gezamenlijk doel. Of dit doel dan gelijk is aan het teamdoel kan je je afvragen.
En de leidinggevende? Die heeft te maken met een groep mensen waar hij een ‘team’ in wilt te zien. De werkelijkheid komt dichter in de buurt van werknemers die niet open staan voor feedback, bang zijn om fouten te maken, zichzelf het proces om te leren ontnemen. Een groep van individuen die moeite hebben met het geloof in eigen kunnen en het lastig vinden open te staan voor de ander. En dan praten we nog maar niet over de neuzen die alle richtingen op wijzen…